Inprenting
Inprenting (ook wel 'encodering' genoemd) is het neuropsychologisch proces waarbij informatie wordt opgeslagen in het geheugen. Het woord 'inprenten' komt letterlijk van het maken van een afdruk met een printplaat of letterzetbak en het idee is dat het "inprenten" zorgt voor een "afdruk in het geheugen". Het inprenten (encoderen) van informatie vanuit het ‘zintuiglijk geheugen’ over het kortetermijngeheugen (ook wel werkgeheugen genoemd) naar het langetermijngeheugen (in de hersencortex), gebeurt in de hippocampus. Inprenting is datgene wat volgt op het waarnemen en wat vooraf gaat aan het onthouden, het is het proces waarbij de informatie vanuit de zintuigen eerst door de hersenen wordt geïnterpreteerd (waarnemen) en vervolgens wordt toegeleid naar het geheugen (onthouden). De hippocampus in de entorinale schors en de cortex parahippocampalis spelen in de hersenen hierin een belangrijke rol. Iemand met een inprentingsstoornis heeft moeite om waargenomen informatie te onthouden (anterograde amnesie) vanaf het moment waarop de stoornis in de hippocampus manifest wordt, maar kan wel onthouden wat eerder in het geheugen werd opgeslagen. Inprenting is niet alleen nodig voor het opslaan van informatie in het geheugen, maar ook voor spatiale navigatie (ruimtelijke oriëntatie) oriëntatie. Iemand die niet voldoende in staat is om informatie in te prenten, raakt gedesoriënteerd in tijd en plaats, pas veel later ook in persoon. Hulpmiddelen bij inprenten zijn het herhaald aanbieden van dezelfde informatie, imiteren of het leggen van associaties zoals een ezelsbruggetje. Inprenting kan worden verstoord door psychoactieve stoffen zoals alcohol en drugs, maar ook doordat iemand afgeleid of moe is, of door geestesziekten zoals dementie.
Vergeten
Vergeten kan verschillende oorzaken hebben. Het kan een gevolg zijn van een gebrekkige opslag van informatie (ook wel codering of inprenting genoemd), het niet kunnen vasthouden of niet meer kunnen terugvinden van informatie. Informatie wordt beter opgeslagen of 'gecodeerd' als het een bepaalde betekenis voor ons heeft (bijvoorbeeld door een woord met iets anders te associëren). Het vasthouden van informatie kan op twee manieren worden belemmerd. Indrukken of kennis kunnen passief vervagen, of kunnen op een meer actieve manier door interferentie met andere informatie uit het geheugen verdwijnen. Iets wat recent is geleerd kan bijvoorbeeld iets anders dat wij vroeger hebben geleerd weg- of onderdrukken, men spreekt dan van retroactieve inhibitie. Ook het omgekeerde, proactieve inhibitie geheten, kan plaatsvinden, iets wat vroeger is geleerd kan iets anders dat later is geleerd onderdrukken. Ten slotte is het mogelijk dat we iets vergeten omdat we het niet meer kunnen terugvinden, het zit nog wel in het geheugen, maar we kunnen er niet meer bij. Terugvinden gaat makkelijker als we kunnen beschikken over een hulpmiddel of 'cue'. Zo kan een gezicht of een melodie ineens de herinnering terugbrengen van een 'vergeten' gebeurtenis uit het verre verleden.
Reverse Debt System
Deze omschrijvingen herbergen tal van interessante zinsneden die we praktisch kunnen toetsen aan de hand van het RDS, de vraag stelt zich of ‘inprenting’ zodanig dominant kan worden waardoor ‘vergeten’ ontstaat op zo een manier dat we eerder ‘onwetend’ naar een probleem kijken. Anders gezegd, een oplossing zou op die manier lijken op een ‘out the box’ idee waar het beter een ‘aha-erlebnis’ kan genoemd worden. Het RDS leent zich hiertoe in die zin dat het terug de ‘neutraliteit van geld’ in herinnering brengt, het opent perspectieven die niet gezien worden wanneer we ons eenzijdig conformeren aan de ‘inprenting’. Dit zou betekenen dat er een soort van ‘psychische blindheid’ ontstaat als gevolg van een (culturele) conditionering die door onderwijs – misschien niet eens bewust hiervan - gevormd wordt. Een en ander kunnen we weergeven in een beeld, zo eenvoudig mogelijk:
Het blauwe gedeelte weerspiegelt een schuldgedreven maatschappijvorm, dit op basis van menselijke keuzes die leidt tot de complexe systeemconfiguratie zoals we die nu kennen. Het immense schuldencomplex geldt als referentie om aan te geven dat er ‘iets’ niet klopt, het grijze deel (RDS) vertegenwoordigt de herinnering aan het zogeheten ‘niets’ waar geld a priori uit voortkomt. Binnen het blauwe gedeelte ontstaat het schuldencomplex, in het grijze verdwijnt dit probleem als sneeuw voor de zon, letterlijk. En dit lijkt bijna te eenvoudig om waar te zijn, alle schulden kunnen ‘simpelweg’ afgeboekt worden naar het spreekwoordelijke ‘niets’ zonder dat de schuldeiser aan kapitaal verliest.
Interferentie
De neutraliteit van geld is een economisch basisbeginsel dat we – naar inherente betekenis – kunnen vergeten, het betekent dat iets anders in de plaats gesteld wordt dat hiervan afwijkt. De gevolgen zijn zichtbaar en heeft een immense impact op onze samenleving, de getuigenissen zijn legio. Het RDS biedt ons de kans om het herstel in te luiden op een vreedzame manier, het vergt enkel aandacht, bewustwording, co-creatieve samenwerking en een aanpassing van het monetaire beleid. Gezien deze hoopvolle boodschap zouden we kunnen verwachten dat enige euforie spontaan zou opwellen, onderzoek laat blijken dat dit geenszins het geval is, zelfs het volledig tegengestelde doet zich voor. Verschillende redenen zijn hiervoor te vinden, interferentie is daar één van.
Het RDS is een katalysator die helpt om een conflict te overstijgen en partijen te verzoenen waardoor ook een nieuwe systeemconfiguratie mogelijk wordt, dit is als een (her)nieuwde inprenting die in kwalitatief opzicht anders is dan z’n voorgaande. Een dergelijke transformatie brengt ons tot een zogeheten ‘overkoepelende waarheid’, een nieuwe realiteit met aangepaste (sociaal duurzame) modus operandi. Het goede nieuws is dat het niet ontbreekt aan technische middelen en/of informatie, het slechte is echter dat interferentie met andere signalen een vloeiende transformatie belemmert. Het oude denkkader herbergt immers andere interpretatieregels dan het nieuwe waardoor heel wat turbulentie en ‘non-dialoog’ kan ontstaan.
Dominantie
Dynamisch gezien, zolang sociaal innovatieve ideeën geen doorgang kennen tot het collectieve bewustzijn, blijft de oude inprenting dominant en missen we quasi letterlijk dat het probleem – zij het vooralsnog conceptueel - reeds opgelost is. De sociale impact is van dien aard dat we makkelijk kunnen spreken over een ‘tragische absurditeit’, langs de ene kant blijken we economische basisbeginselen te vergeten, langs de andere kant leveren we strijd tegen een virtuele schuldenberg met alle neveneffecten die daar onherroepelijk bij horen, onnodig. En sterker, hiernaar verwijzen biedt geen garantie op succes, dit brengt ons tot fenomenen zoals ‘cognitieve dissonantie’ en het ‘Dunning-Kruger effect’ om maar een enkele te noemen. Het kennis nemen van deze termen kan misschien onze interesse wekken, het wil echter niet zeggen dat ze tot meer bewustwording en een aangepast beleid leiden. Het belang van een kritische massa en/of co-creatieve samenwerking wordt hierdoor dan ook primordiaal.
Waan van de dag
Ook hier speelt interferentie een rol, de zogeheten ‘waan van de dag’ neemt ons immers op sleeptouw zonder goed en wel te begrijpen in welke hachelijke positie we ons bevinden. Bizar genoeg vormt dit voor diegenen die hier geen kennis van hebben niet echt een probleem, voor wie deze materie wel integreert kan het als een ware kwelling ervaren worden, dit is vooral een gewetenskwestie. Immers, niet enkel leven we in een wereld waar mensen strijden tegen een probleem dat – mits toepassing van het RDS – niet bestaat, tegelijkertijd worden we wel belast met het probleem zonder notie van het alternatief. Het is een situatie die bijna te absurd is voor woorden, toch blijven we dit – zonder aandacht voor het alternatief – aanhouden. Inprenting en/of vergetelheid? Sociale impact? Financiële ethiek?
Brainstorm
Als inprenting ertoe leidt dat we economische basisbeginselen vergeten, dan kunnen/mogen we besluiten dat we te doen hebben met een waar dogma. Het mag duidelijk zijn dat dit tot zeer schadelijke neveneffecten leidt, termen zoals ‘sociale economie’ mogen dit bevestigen, het is op zich een tautologie. ‘Brainstormen’ is dan het middel om ons – quasi letterlijk - te bevrijden uit het soort denken dat tot deze situatie heeft geleid. Anders gezegd, met inachtneming van de (dogmatische) interferentie wordt het kunst om een nieuwe methodiek aan te leren, beter is te zeggen dat we ons terug dienen te herinneren waar economie om gaat. Een beeld kan helpen om het inzicht te verbreden, in dit geval het doorzien van de beperking die eerder werd ingeprent en ons ‘schaakmat’ heeft gezet, het resultaat is een schijnbaar onoplosbare schuldenberg.
Luchtkastelen
Wetend dat dogmatisme zeer hardnekkig kan zijn, zal het niet volstaan om even een leuk schema voor te spiegelen om dan te denken dat de klus geklaard is. Onderzoek laat hier niets aan het toeval over, zeer vaak komt er nu net veel verzet jegens het sociale alternatief, zelfs zonder dat hierover een goed begrip bestaat. Volwassen bespreekbaarheid is een eerste stap, als echter blijkt dat de meerderheidsgedachte dominant blijft dan komen we letterlijk bedrogen uit, het wordt dan quasi letterlijk strijden tegen 'luchtkastelen' in de vorm van cijfers in een raster. Verplaats deze cijfers volgens het RDS en de schulden zijn weg, terug naar het spreekwoordelijke ‘niets’ waar ze vandaan kwamen. Hoe kunnen we hier blind voor blijven?
Oefening baart kunst
Het voorgaande schema gaf ons een impressie hoe alle schulden ‘overnacht’ tot nihil herleid kunnen worden, in praktijk zal echter een gestage aanpak adviseerbaar zijn. Het grote voordeel van het RDS is dat de schuldrelatie (schuldenaar versus schuldeiser) ontkoppeld wordt. Dit wil zeggen dat er geen druk op de schuldenaar wordt gelegd maar toch ontvangt de schuldeiser z’n kapitaal terug. Het betekent ook dat elke economische agent afzonderlijk kan benaderd worden, zowel de schuldenaar als de schuldeiser. Het laat toe om rechtvaardig met het RDS om te springen en dat volgens nader te bepalen criteria. In een vereenvoudigd model is deze methodiek makkelijk voor te stellen, in praktijk zijn er veel meer transacties maar doet geen afbreuk aan de inherente kwaliteit van het RDS.
Ongezien
Deze methodiek is onvergelijkbaar anders dan wat we anno 2014 gewend zijn, het RDS biedt dan ook ongeziene mogelijkheden. Het is dus geen zaak dat er geen oplossingen zouden zijn, dit alles is louter een kwestie van menselijke keuzes en financiële ethiek. De conclusie dat we tegen ‘luchtkastelen’ strijden is derhalve niet zomaar een boutade zonder grondslag, het is werkelijk zo. De sociale impact is immens, een gedachte die ons niet onberoerd kan laten, zeker wanneer we weten dat soortgelijke berichten ons ook bereikten net voor WOII. Destijds werden ze – misschien niet eens bewust van de onderliggende dynamiek - genegeerd waarna een menselijke catastrofe zich heeft afgespeeld.
(20) vorige
(22) volgende